Önder Arslan [email protected]

Gam yükü...

Gecenin kendini sabaha teslim ettiği vakittir. Bir türkü düşer yüreğe. Sonra türküleri düşürür yürek kendine. Yanar içinde, içinde yanan sevda ateşi ile. Dert midir, derman mı, açmazda girdabına düşer yürek. Kimseyi yakmadan, içinde türküler yakılır. Her türkü insan der, kendi hikâyesine anlatıcı olur. Divanı reddeder, yüreğin sedirine bağdaş kurar. Kış olur yaz. Bahara umutlar duman duman tüter, sancılı yüreklerde. Bir doğum muştusu olmaz belki. On ikilik ölçüsünden habersiz, ölçüsüz bir hüzün düşer yüreğe. Esin kulağına fısıldar iç denizindeki gemiye efil efil. Gamdır yükün. Gamdır yükün. Gamdır yükün.

Derdimin dermanı derdimdedir demiş sufi meşrep bir zat. Tezenesiz eliyle, yüreğinin teline dokunmuş insanın. Elinde tezenesi, bağlamanın teline katmış ozan. Derdinin aslında dermanı olduğunu ummi haliyle, arifane sufi meşrebin yazdığı kitabı okumuş. Okumuş ozan ilk insanı okumuş, menzili kendi olduğunu yaşamış nihayetinde. Varmış kendine ama kendini bulamamış, aramaktan vazgeçmemiş.

Derdini anlatmış nice insana da, derdini anlatamamış hiç kimseye. İçinin oyukluğunu, içi oyuk bağlamasına anlatmış her defasında. Hepimiz biriz ama tek değiliz. Derdimiz yaşamak, gel ki çok zor dercesine birlemiş insanı, derdinin dermanını bulur gibi olmuş ozan. Tekliği yakıştırmamış insana. Gül ile diken bir yanda, bir yanda gül ile bülbül. Pervanesi olmuş yüreğinin insana duyduğu muhabbet. İnsanın remzi gül olmuş, dikenini sevmiş ilk. Bilmiş, bildirdiğince, gül gibidir insan. Kasvetti, gamı, kederi, hüznü bir parçasıdır. Ondan beslenince, serpilir içinde açar insana dair makul teslimiyeti.

İnsan tür tür demiş ozan. Özü arı’dır, temiz ve masumdur doğuştan. Arı bilmiş insanı ozan. Hayatı tadı doyumsuz bal bilmiş. Duyguları bin bir çiçek. Elem çiçekleri şiir olmuş mesela. Haz çiçeğini ömrü, kelebek ömrü. Nice çiçekten hayatının semeresi ömrünü zaman peteğine dökmüş de sabrın derdin dermanı olduğunu bilememiş.

Ya sabır. Senin adın sinmek olmuş. Oysa direnmektir sabır. Kemale ermenin yoludur direnmek. Ol deyince olduran, altı evrede yaratılışta her şeyin bir zamanı var demiş. O zamana dek, eylemsiz kalma sabret demiş. Diren ki, maksut kaç evre sonrasına bilinmez. Sabır miskinlik değildir, tevekkül hiç değil. Yüreğindeki tohumu çatlatmak, susuzluğuna direnmektir.

Vuslat aşkın katilidir dediklerine asma kulak. Bil ki aşk vuslattır diyeni dinle. Ona uy, vuslata er. Ah çekip ağla. Vuslata defterini doldur, maşuka dair sevda ile. Yüce dağlarının şöhretinin karı, yeraltına süzülsün. Engin olsun gönül. Çağlasın içinde akan, içine akan gözyaşlarınla. Gözyaşını kimse göremez ki, silsin yeltenmeye. Ağla deli gönül. Kendi türkünü yak, kimseyi yakmaksızın, içine ağla, içinden ağla. Eşref-i mahlûkat bil, sabırla çatlattığın tohumdan, hüzün ile beslediğin kendini…

Ölümün yaşı yok. Her ölüm gençtir, hayatın bal gibi tadı vazgeçilmez. Sen bir gemisin. Aşikâr herkese, bir sana meçhul. Nice saman alevi hazlar yaşadın da, ardılı köz köz hasret oldu, nefret oldu, ar oldu,… Yüklendin hayatın döllediği gam oldun. Nice limanlara yanaştın. Soluklandın. Dönüp arkana baktığında hasar oldun, adı hasret oldu. Onardın, boyandın, süslendin, yine yeniden yol aldın. Yükün boşluktu, kendi içini boşaltın seyyahı olduğun her an’ın.

Köhneydin her zaman. Sadece farkına vardın. Farkındalığın yaşı yoktu. Gam yükünün kervanında, gemisinden habersiz yolcu….
Bir an, her an gelecek işte…

Sen türkünü söyle, ben türkümü…hayatın geminden sıkı tut, esrisin gemi.

Sayfada yer alan bilgiler tavsiye niteliği taşımayıp yatırım danışmanlığı kapsamında değildir. Yatırımcı profilinize uymayabilir.