Kıbrıs! Akdeniz’in en stratejik adası. Doğu Akdeniz’in en krizli yuvası. Bugün varlıklarını ve dinlerini bile Osmanlı’ya borçlu olan ancak 20. Yüzyılda Helenizm kışkırtmalarıyla vahşi bir hayale soyunan, 1974 harekat tokatıyla güneye konuşlanan Rumlar’a karşı, bağımsızlıktan ve eşitlikten milim taviz vermeden mücadele bayrağını dalgalandıran Kıbrıs Türkleri’nin vatanı. Adayı tümden ele geçirme tezgahlarına karşı, var olma savaşının kuzeydeki kahramanları. Tartışmasız en büyük güvenceleri, 40 mil ötedeki koruyucu baba, şefkat elini uzatan Türkiye, anavatanları.
Buna inanalım mı? “Hayır!”
Lefkoşa’yı ikiye bölen tel örgülü sınırdan Rum kesimine bakıyoruz, adımla 100-150 metre. Hastane, kafe, trafik ışıkları, arabalar, sırt çantalarıyla okula giden çocuklar, bisikletli bir adam. Komşu o kadar yakın ki. Oysa ‘ruhen ve fikren’ o kadar uzak ki! Sanki dün, ellerinde Türk kanı, sokaklarda çığlık çığlığa zafer sarhoşluğu (!) yaşayanlar onlar değilmişcesine bir sessizlik hakim. “Birlikte, federal çatı altında yaşayalım” çağrıları şu an tam dibimizde. Ama yüzümüzü Güney Kıbrıs’a döndükçe, o soru içimizi kemiriyor: Buna inanalım mı?